همه درصف ايستاده بودند و به نوبت آرزوهايشان را مي گفتند. بعضي ها آرزوهاي خيلي بزرگي داشتند. بعضي ها هم آرزوهاي بسيار كوچك و پست! نوبت به او رسيد. از او پرسيدند: چه آرزويي داري؟ گفت : مي خواهم هميشه به ديگران ياد بدهم، بي آنكه مدعي دانستن (دانايي) باشم. پذيرفته شد! گفتند چشمانت را ببند! چشمانش را بست. وقتي چشمانش را باز كرد، ديد به شكل درختي در يك جنگل بزرگ در آمده است! با خود انديشيد: حتما اشتباهي رخ داده، من كه اين را نخواسته بودم!

سالها گذشت. روزي داغي اره را بر روي كمر خود حس كرد. بازانديشيد: عمر به پايان رسيد و من بهره خويش را از زندگي نگرفتم! با فريادي غمبار سقوط كرد. نفهميد چه مدت خواب بود يا بيهوش! با صدايي غريب؛ كه از روي تنش بلند مي شد؛ به هوش آمد. تخته سياهي بر ديوار كلاسي شده بود.