يک شب، حدود ساعت ٥/١١ بعدازظهر، يک زن مسن سياه پوست آمريکايى در کنار

يک بزرگراه و در زير باران شديدى که می‌باريد ايستاده بود. ماشينش خراب

شده بود و نيازمند استفاده از وسيله نقليه ديگرى بود. او که کاملاً خيس

شده بود دستش را جلوى ماشينى که از روبرو می‌آمد بلند کرد. راننده آن

ماشين که يک جوان سفيدپوست بود براى کمک به او توقف کرد. البته بايد توجه

داشت که اين ماجرا در دهه ١٩٦٠ و اوج تنش‌هاى ميان سفيدپوستان و

سياه‌پوستان در آمريکا بود. مرد جوان آن زن سياه‌پوست را به داخل ماشينش

برد تا از زير باران نجات يابد

و بعد مسيرش را عوض کرد و به ايستگاه قطار رفت و از آن جا يک تاکسى براى

زن گرفت و او را کمک کرد تا سوار تاکسى شود.

زن که ظاهراً خيلى عجله داشت از مرد جوان تشکر کرد و آدرس منزلش را

پرسيد. چند روز بعد، مرد جوان در خانه بود که صداى زنگ در برخاست.. با

کمال تعجب ديد که يک تلويزيون رنگى بزرگ برايش آورده‌اند. يادداشتى هم

همراهش بود با اين مضمون:

«از شما به خاطر کمکى که آن شب به من در بزرگراه کرديد بسيار متشکرم.

باران نه تنها لباس‌هايم که روح و جانم را هم خيس کرده بود. تا آن که شما

مثل فرشته نجات سر رسيديد. به دليل محبت شما، من توانستم در آخرين

لحظه‌هاى زندگى همسرم و درست قبل از اين که چشم از اين جهان فرو بندد در

کنارش باشم. به درگاه خداوند براى شما به خاطر کمک بی‌شائبه به ديگران

دعا می‌کنم.»