پرسیدم: بار الهی چه عملی از بندگانت بیش از همه مو را به تعجب وا می دارد؟

پاسخ آمد: اینکه شما تمام دوران کودکی خود را در آرزوی بزرگ شدن به سر می برید و دوران پس از آن را در حسرت بازگشت به کودکی می گذرانید.

اینکه سلامتی خود را فدای مال اندوزی می کنید و سپس تمام دارایی خود را صرف بازیابی سلامتی می نمایید.

اینکه شما به بقدری نگران آینده اید که حال را فراموش می کنید در حالی که نه حال را دارید نه آینده را.

اینکه شما طوری زندگی می کنید که گویی هرگز نخواهید مرد و چنان گور های شما را گرد و غبار فراموشی در بر می گیرد که گویی هرگز زنده نبوده اید .

سکوت کردم ، اندیشیدم درب خانه چنین گشوده شد ، چه می طلبیدم ؟ بلی ، آموختن .