غم عشقت ز گنج رایگان به وصال تو ز عمر جاودان به

کفی از خاک کویت در حقیقت خدا دونه که از ملک جهان به

سر سرگشته‌ام سامان نداره دل خون گشته‌ام درمان نداره

به کافر مذهبی دل بسته دیرم که در هر مذهبی ایمان نداره

امان از اختر شوریده‌ی مو فغان از بخت برگردیده‌ی مو

فلک از کینه ورزی کی گذاره رود خون از دل غمدیده‌ی مو

بروی ماهت ای ماه ده و چار به سرو قدت ای زیبنده رخسار

که جز عشقت خیالی در دلم نی بدیاری ندارم مو سر و کار

نهالی کن سر از باغی برآرد ببارش هر کسی دستی برآرد

برآرد باغبان از بیخ و از بن اگر بر جای میوه گوهر آرد

غمت در سینه‌ی مو خانه دیره چو جغدی جای در ویرانه دیره

فلک هم در دل تنگم نهد باز هر آن انده که در انبانه دیره

کشم آهی که گردون پر شرر شی دل دیوانه‌ام دیوانه‌تر شی

بترس از برق آه سوته دیلان که آه سوته دیلان کارگر شی

شبی ناید ز اشکم دیده تر نی سرشکم جاری از خون جگر نی

شو و روجم رود با ناله‌ی زار ته را از حال زار مو خبر نی

غم و درد دل مو بی حسابه خدا دونه دل از هجرت کبابه

بنازم دست و بازوی ته صیاد بکش مرغ دلم بالله ثوابه

بی تو تلواسه دیرم ای نکویار زهر در کاسه دیرم ای نکویار

میم خون گریه ساقی ناله مطرب مصاحب این سه دیرم ای نکویار

اگر دستم رسد بر چرخ گردون از او پرسم که این چین است و آن چون

یکی را میدهی صد ناز و نعمت یکی را نان جو آلوده در خون

چه باغ است اینکه دارش آذرینه چه دشت است اینکه خونخوارش زمینه

مگر بوم و بر سنگین دلان است مگر صحرای عشق نازنینه

کجا بی جای ته ای بر همه شاه که مو آیم بدانجا از همه راه

همه جا جای ته مو کور باطن غلط گفتم غلط استغفرالله

کسیکه ره بفریادم برد نی خبر بر سرو آزادم برد نی

همه خوبان عالم جمع گردند کسیکه یادت از یادم برد نی

به هر شام و سحر گریم بکوئی که جاری سازم از هر دیده جوئی

مو آن بی طالعم در باغ عالم که گل کارم بجایش خار روئی

سمن زلفا بری چون لاله دیری ز نرگس ناز در دنباله دیری

از آن رو سه بمهرم بر نیاری که در سرناز چندین ساله دیری

شبی نالم شبی شبگیر نالم ز جور یار و چرخ پیر نالم

گهی همچون پلنگ تیر خورده گهی چون شیر در زنجیر نالم

وای آن روزی که قاضی مان خدا بی به میزان و صراطم ماجرا بی

بنوبت میروند پیر و جوانان وای آنساعت که نوبت زان ما بی

دل ارمهرت نورزه بر چه ارزه گل است آندل که مهر تو نورزه

گریبانی که از عشقت شود چاک بیک عالم گریبان وابیرزه

برویت از حیا خوی ریته دیری دو ابرویت بناز آمیته دیری

به سحر دیده در چاه زنخدان بسی هاروت دل آویته دیری

ز آهم هفت گردون پر شرر بی زمژگانم روان خون جگر بی

ته که هرگز دلت از غم نسوجه کجا از سوته دیلانت خبر بی

سحرگاهان که اشکم لاوه گیره زآهم هفت چرخ آلاوه گیره

چنان از دیده ریزم اشک خونین که گیتی سر بسر سیلابه گیره

عزیزان موسم جوش بهاره چمن پر سبزه صحرا لاله زاره

دمی فرصت غنیمت دان درین فصل که دنیای دنی بی اعتباره

مرا درد آموه و درمان چه حاصل مرا وصل آموه و هجران چه حاصل

بسوته بی گل و آلاله بی سر سر سوته کله یاران چه حاصل

دلا از دست تنهایی بجانم ز آه و ناله‌ی خود در فغانم

شبان تار از درد جدایی کند فریاد مغز استخوانم

غم عشق تو مادر زاد دیرم نه از آموزش استاد دیرم

بدان شادم که از یمن غم تو خراب آباد دل آباد دیرم

الهی سوز عشقت بیشتر کن دل ریشم ز دردت ریشتر کن

ازین غم گر دمی فارغ نشینم بجانم صد هزاران نیشتر کن

غمم بیحد و دردم بی شماره فغان کاین درد مو درمان نداره

خداوندا ندونه ناصح مو که فریاد دلم بی‌اختیاره

عزیزان از غم و درد جدایی به چشمانم نمانده روشنائی

بدرد غربت و هجرم گرفتار نه یار و همدمی نه آشنائی

نصیب کس مبو درد دل مو که بسیاره غم بی‌حاصل مو

کسی بو از غم و دردم خبردار که دارد مشکلی چون مشکل مو

به لامردم مکان دلبرم بی سخنهای خوشش تاج سرم بی

اگر شاهم ببخشد ملک شیراز همان بهتر که دلبر در برم بی

دلی دیرم خریدار محبت کز او گرم است بازار محبت

لباسی دوختم بر قامت دل زپود محنت و تار محبت

خوشا آنانکه تن از جان ندانند تن و جانی بجز جانان ندانند

بدردش خو گرند سالان و ماهان بدرد خویشتن درمان ندانند

دل مو بیتو زار و بی قراره بجز آزار مو کاری نداره

زند دستان بسر چون طفل بدخو بدرد هجرت اینش روزگاره

بوره بلبل بنالیم از سر سوز بوره آه سحر از مو بیاموز

تو از بهر گلی ده روز نالی مو از بهر دل‌آرامم شو و روز

خداوندا بفریاد دلم رس تو یار بیکسان مو مانده بیکس

همه گویند طاهر کس نداره خدا یار مو چه حاجت کس

دلی دیرم ولی دیوانه و دنگ ز دستم شیشه‌ی ناموس بر سنگ

ازین دیوانگی روزی برآیم که در دامان دلبر برزنم چنگ

همه عالم پر از کرد چه سازم چو مو دلها پر از درد چه سازم

بکشتم سنبلی دامان الوند همواز طالعم زرد چه سازم

قدح بر گیرم و سیر گلان شم بطرف سبزه و آب روان شم

دو سه جامی زنم با شادکامی وایم مست و بسیرلالیان شم

مو از جور بتان دل ریش دیرم زلاله داغ بر دل بیش دیرم

چو فردا نامه خوانان نامه خوانند من شرمنده سر در پیش دیرم

دیم آلاله‌ای در دامن خار واتم آلالیا کی چینمت بار

بگفتا باغبان معذور میدار درخت دوستی دیر آورد بار

خوشا آندل که از خود بیخبر بی ندونه در سفر یا در حضر بی

بکوه و دشت و صحرا همچو مجنون پی لیلی دوان با چشم تر بی

همه دل ز آتش غم سوتنی بی بهرجان سوز هجر افروتنی بی

که از دست اجل بر تن قبائی اگر شاه و گدائی دوتنی بی

قلم بتراشم از هر استخوانم مرکب گیرم از خون رگانم

بگیرم کاغذی از پرده‌ی دل نویسم بهر یار مهربانم

محبت آتشی در جانم افروخت که تا دامان محشر بایدم سوخت

عجب پیراهنی بهرم بریدی که خیاط اجل میبایدش دوخت

الهی ار بواجم ور نواجم ته دانی حاجتم را مو چه واجم

اگر بنوازیم حاجت روا بی وگر محروم سازی مو چه ساجم

مو آن دلداده‌ی بی خانمانم مو آن محنت نصیب سخت جانم

مو آن سرگشته خارم در بیابان که چون بادی وزد هر سو دوانم

نمیدانم که رازم با که واجم غم و سوز وگدازم با که واجم

چه واجم هر که ذونه میکره فاش دگر راز و نیازم با که واجم

سر کویت بتا چند آیم و شم ز وصلت بی نوا چند آیم و شم

بکویت تا ببیند دیده رویت نترسی از خدا چند آیم و شم

بوره کز دیده جیحونی بسازیم بوره لیلی و مجنونی بسازیم

فریدون عزیزم رفتی از دست بوره کز نو فریدونی بسازیم

گلی که خود بدادم پیچ و تابش باشک دیدگانم دادم آبش

درین گلشن خدایا کی روا بی گل از مو دیگری گیرد گلابش

زعشقت آتشی در بوته دیرم در آن آتش دل و جان سوته دیرم

سگت ار پا نهد بر چشمم ایدوست بمژگان خاک پایش روته دیرم

به آهی گنبد خضرا بسوجم فلک را جمله سر تا پا بسوجم

بسوجم ار نه کارم را بساجی چه فرمائی بساجی یا بسوجم

اگر جسمم بسوزی سوته خواهم اگر چشمم بدوزی دوته خواهم

اگر باغم بری تا گل بچینم گلی همرنگ و همبوی ته خواهم

سر کوه بلند چندان نشینم که لاله سر بر آره مو بچینم

الاله بیوفا بی بیوفا بی نگار بیوفا چون مو گزینم

ز وصلت تا بکی فرد آیم و شم جگر پر سوز و پر درد آیم و شم

بموگوئی که در کویم نیایی مو تا کی با رخ زرد آیم و شم

خوشا روزی که دیدار ته وینم گل و سنبل ز رخسار ته چینم

بیا بنشین که تا وینم شو و روز جمالت ای نگار نازنینم

دلم زار و حزینه چون ننالم وجودم آتشینه چون ننالم

بمو واجن که طاهر چند نالی چو مرگم در کمینه چون ننالم

بیته گلشن چو زندان بچشمم گلستان آذرستان بچشمم

بیته آرام و عمر و زندگانی همه خواب پریشان بچشمم

بشو یاد تو ای مه پاره هستم بروز از درد و غم بیچاره هستم

تو داری در مقام خود قراری مویم که در جهان آواره هستم

غریبی بس مرا دلگیر دارد فلک بر گردنم زنجیر دارد

فلک از گردنم زنجیر بردار که غربت خاک دامنگیر دارد