هزاران ملک دنیا گر بدارم هزاران ملک عقبی گر بدارم

بوره ته دلبرم تا با ته واجم که بی روی تو آنرا گر بدارم

تو خود گفتی که مو ملاح مانم به آب دیدکان کشتی برانم

همی ترسم که کشتی غرق وابو درین دریای بی پایان بمانم

فلک بر هم زدی آخر اساسم زدی بر خمره‌ی نیلی لباسم

اگر داری برات از قصد جانم بکن آخر ازین دنیا اساسم

مو که مست از می انگور باشم چرا از نازنینم دور باشم

مو که از آتشت گرمی نوینم چرا از دود محنت کور باشم

الهی دشمنت را خسته وینم به سینه اش خنجری تا دسته وینم

سر شو آیم احوالش بپرسم سحر آیم مزارش بسته وینم

دلا خونی دلا خونی دلا خون همه خونی همه خونی همه خون

ز بهر لیلی سیمین عذاری چو مجنونی چو مجنونی چو مجنون

خوشا آنان نه سر دارند نه سامان نشینن هر دو پا پیچن به دامان

شو و روزان صبوری پیش گیرن بیاد روی دلداران مدامان

بعالم کس مبادا چون من آئین مو آئین کس مبو در دین و آئین

هر آنکو حال موش باور نمیبو مو آئین بی مو آئین بی مو آئین

بوره ای دل بوره باری بشیمان مکه کاری کز آن گردی پشیمان

یه دو روزی بناکامی سرآریم باشه روزی که گل چینیم بدامان

دلم از دست ته نالانه نالان اندرون دلم خون کشته پالان

هزاران قول با ما بیش کردی همه قولان ته بالان بالان

ته سر ورزان مو سودای ته ورزان گریبان بلرزان وا ته لرزان

کفن در کردنم صحرای محشر هران وینان احوال ته پرسان

ز یاد خود بیا پروا کریمان ازو کو التجا وا که بریمان

کیه این تاب داره تا مو دارم نداره تاب این سام نریمان

بوره منت بریم ما از کریمان بکشیم دست از خوان لیمان

کریمان دست در خوان کریمی که بر خوانش نظر دارند کریمان

زدست مو کشیدی باز دامان ز کردارت نبی یک جو پشیمان

روم آخر بدامانی زنم دست که تا از وی رسد کارم بسامان

دلم تنگ ندانم صبر کردن زدلتنگی بوم راضی بمردن

ز شرم روی ته مو در حجابم ندانم عرض حالم واته کردن

آنکه بی خان و بی مانه منم من آنکه بر گشته سامانه منم من

آنکه شادمان به انده میکره روز آنکه روزش چو شامانه منم و من

پشیمانم پشیمانم پشیمان کاروانی بوینم تا بشیمان

کهن دنیا بهیچ کسی نمانده به هرزه کوله باری میکشیمان

مو آن اسپید بازم سینه سوهان چراگاه مو بی سر بشن کوهان

همه تیغی به سوهان میکرن تیز مو آن تیغم که یزدان کرده سوهان

برندم همچو یوسف گر بزندان ویا نالم زغم چون مستمندان

اگر صد باغبان خصمی نماید مدام آیم بگلزار تو خندان

نوای ناله غم اندوته دونو عیار قلب خالص بوته دونو

بوره سوته دلان واهم بنالیم که قدر سوته دل دلسوته دونو

سری دارم که سامانش نمیبو غمی دارم که پایانش نمیبو

اگر باور نداری سوی من آی بوین دردی که درمانش نمیبو

به والله که جانانم تویی تو بسلطان عرب جانم تویی تو

نمیدونم که چونم یا که چندم همی دونم که درمانم تویی تو

بهارم بی خزان ای گلبن مو چه غم کنده ببو بیخ و بن مو

برس ای سوته دل یکدم به دردم ته ای امروز دل تازه کن مو

نیا مطلق بکارم این دل مو بجز خونابه اش نه حاصل مو

داره در موسم گل جوش سودا چه پروایی کره اینجا دل مو

وای از روزی که قاضیمان خدا بو سر پل صراطم ماجرا بو

بنوبت بگذرند پیر و جوانان وای از آندم که نوبت زان ما بو

چو مو یک سوته دل پروانه‌ای نه بعالم همچو مو دیوانه‌ای نه

همه مارون و مورون لانه دیرن من دیوانه را ویرانه‌ایی نه

مو را ای دلبر مو با ته کاره وگرنه در جهان بسیار یاره

کجا پروای چون مو سوته دیری چو مو بلبل به گلزارت هزاره

درین بوم و برانم پرورش نه شوانم جا و روزانم خورش نه

سری دیرم که مغزی اندرو نه تنی دیرم که پروای سرش نه

مو را درد دلم خو کرده واته ندونی درد دل ای بیوفا ته

بوره مو سوته دل واته سپارم ته ذونی با دل و دل ذونه با ته

بدنیا مو نوینم کام بی ته بدس هرگز نگیرم جام بی ته

بلرزم روز و شو چون بید مجنون ندارم یک نفس آرام بی ته

سحرگاهان فغان بلبلانه بیاد روی پر نور گلانه

ز آه مو فلک آخر خدرکه اثر در ناله‌ی سوته دلانه

بدنیا مثل مو دل سوته‌ای نه بدرد سوز غم اندوته‌ای نه

چسان بندم ره سیل دو دیده که این زخم دلم لو سوته‌ای نه

دل مو دایم اندر ماتم ته بدل پیوسته بی‌درد و غم ته

چه پرسی که چرا قدت ببوخم خم قدم از آن پیچ و خم ته

زغم جان در تنم در گیر و داره سرم در رهن تیغ آبداره

ندارم اختیاری از چه جوشش دل مو تاب این سودا نداره

به کس درد دل مو واتنی نه که سنگ از آسمون انداتنی نه

بمو واجن که ترک یار خود که کسیس یارم که ترکش واتنی نه

دل مو غیرته دلبر نگیره بجای جوهری جوهر نگیره

دل مو سوته و مهر ته آذر نبی ناسوته آذر در نگیره

نذونم لوت و عریانم که کرده خودم جلاد و بیجونم که کرده

بده خنجر که تا سینه کنم چاک ببینم عشق بر جونم چه کرده

دو چشمم را ته خون پالا کنی ته کلاه عقلم از سر وا کنی ته

اگر لیلی بپرسه حال مجنون نظر او را سوی صحرا کنی ته

مو را نه فکر سودایی نه سودی نه در دل فکر بهبودی نه بودی

نخواهم جو کنار و چشمه سارون که هر چشمم هزارون زنده رودی

شوم از شام یلدا تیره‌تر بی درد دلم ز بودردا بتر بی

همه دردا رسن آخر بدرمون درمان درد ما خود بی اثر بی

پی مرگ نکویان گل نرویی دگر رویی نه رنگش بی نه بویی

ز خود رو هیچ حاصل برنخیزد بجز بدنامی و بی‌آبرویی

به جز این مو ندارم آرزویی که باشد همدم مو لاله‌رویی

اگر درد دلم واجم به کوهان دگر در کوهساران گل نرویی

دل بی عشق را افسردن اولی هر که دردی نداره مردن اولی

تنی که نیست ثابت در ره عشق ذره ذره به آتش سوتن اولی

من دل سوته را لایق ندونی که در دیوان عشاقت بخونی

هزارون بارم از خونی ببو کم ز تو زیرا که بحر بیکرونی

یقینم حاصله که هرزه گردی ازین گردش که داری برنگردی

بروی مو ببستی هر رهی را بدین عادت که داری کی ته مردی

نپنداری که زندان خوشترم بی سرم بو گوی میدان خوشترم بی

چو گلخن تار و تاریکه به چشمم گلستان بی ته زندان خوشترم بی

ز بیداد فلک یارون امان بی امان جستن روز آخرزمان بی

اگر پاره کرم یخه بجا بو که وامو آسمان پرسرگران بی

در اشکم بدامان ریته اولی خون دلم ز چشمان ریته اولی

بکس حرفی ز جورت وانواجم که حرف جور پنهان ریته اولی

دل تو کی ز حالم با خبر بی کجا رحمت باین خونین جگر بی

تو که خونین جگر هرگز نبودی کی از خونین جگرها با خبر بی

بسوی باغ و بستان لاله وابی همه موها مثال ژاله وا بی

وگر سوی خراسان کاروان را رهانم مو سوی بنگاله وا بی

غم اندر سینه‌ی مو خانه دیری چو ویرانه که بوم آشانه دیری

فلک اندر دل مسکین مو نه ازین غم هرچه در انبانه دیری

هر آن کالوند دامان مو نشانی دامان از هر دو عالم در کشانی

اشک خونین پاشم از راه الوند تا که دلبر بپایش برفشانی

ز دل بیرون نبجتم ناله نایی ز مژگان تر مو ژاله نایی

شوی نایه که مو خوابت بوینم به بخت مو به چشم لاله نایی

چه واجم هر چه واجم واته‌شان بی سخن از بیش و از کم واته‌شان بی

بدریا مو شدم گوهر برآرم هر آن گوهر که دیدم واته‌شان بی

دلم بلبل صفت حیران گل بی درونم چون درخت پی بگل بی

خونابه بار دیرم ارغوان وار درخت نهله بارش خون دل بی

مو احوالم خرابه گر تو جویی جگر بندم کبابه گر تو جویی

ته که رفتی و یار نو گرفتی قیامت هم حسابه گر تو جویی

زخور این چهره‌ات افروته‌تر بی تیر عشقت بجانم روته‌تر بی

مرا اختر بود خال سیاهت ز مو یارا که اختر سوته‌تر بی

مرا دیوانه و شیدا ته دیری مرا سرگشته و رسوا ته دیری

نمیدونم دلم دارد کجا جای همیدونم که دردی جا ته دیری

زدست عشق هر شو حالم این بی سریرم خشت و بالینم زمین بی

خوشم این بی که موته دوست دیرم هر آن ته دوست داره حالش این بی

عزیزون از غم و درد جدایی به چشمونم نمانده روشنایی

گرفتارم بدام غربت و درد نه یار و همدمی نه آشنایی

ته که خورشید اوج دلربایی چنین بیرحم و سنگین دل چرایی

به اول آنهمه مهر و محبت به آخر راه و رسم بی وفایی