نگاه و تلقي عمومي بيشتر مردم نسبت به مَهر از انديشه غلط و عقب‌مانده‌اي ناشي مي‌شود كه مَهر را قيمت زن مي‌دانند و مي‌پندارند مرد در مقابل مالي كه به همسرش مي‌دهد مالك او مي‌شود! بر اين اساس، ميبينيم برخي از زنان از مَهرشان به روشي سنتي تعبير مي‌كنند كه:« مَهر حق من است و قيمت من». گويي كه مَهر نوعي از انواع مالكيت است؛ چنان‌كه برخي بالا بودن قيمت مَهر را نشانه توجه به ارزش اجتماعي زن مي‌شمارند. اينكار شبيه بالا بردن قيمت كالاست كه نشانه ارزش تجاري آن به حساب مي‌آيد.

قرآن كريم از مَهر به عنوان «نِحله؛بخشش» ياد مي‌كند:

و آتُوا النِّساءَ صَدقاتِهِنَّ نِحلَة

مَهر زنان را به عنوان يك بدهي(يا يك عطيه) به آنها بپردازيد.(نساء آيه4)

«نحله» به معناي هديه بلاعوض و بخشش است كه رمز و علامت محبت و دوستي شمرده ميشود، نه قيمت انسان.

لذا زني كه براي خود احترام قائل است اجازه نمي‌دهد درباره اندازه و قيمت مَهرش طول و تفصيل داده شود. بسيارند زناني كه ازدواج نمي‌كنند، زيرا خانواده‌شان تحت تاثير جامعه، قيمت مَهر را بسيار گران مي‌گيرند. اين امر مشتاقان ازدواج را از پيگيري كار، باز مي‌دارد.

مردي كه از خدا نمي‌ترسد و اخلاق درستي هم ندارد مي‌تواند همسرش را تحت فشار شديد قرار دهد و مجبورش كند و لو به اختيار، تقاضاي طلاق كند و از مَهر نيز صرف نظر نمايد. به عبارت ديگر، مرد مي‌تواند همسرش را در وضعيت رواني‌اي قرار دهد كه او ناچار شود بيش‌تر مهرش را ببخشد.بدون ترديد آنچه كه زندگي زناشويي را حفظ مي‌كند دوستي و رحمت و احساس مسئوليت اخلاقي و اسلامي مشترك دو طرف است.

بر زن لازم است تا در اخلاق و دين شوهرش و اينكه او تا چه اندازه به شخصيت زن احترام مي‌گذارد تحقيق كند.اگر شوهرش ضعف مالي داشته باشد، با او همكاري و مساعدت كند و خانواده‌اش نيز همانگونه كه به دختر و فرزندان خود توجه دارند، رعايت وضعيت او را هم بكنند. اين سخن كه زن را به خاطر ازدواج و مسائل جنبي آن، باري مشكل بر دوش مرد مي‌دانند، سخني غير اسلامي و ضد انساني، و اهانتي ناروا به تمام زن است.