اشتباهایت وقتی افتاد روی زمین،بگذار همانجا بمانند.فقط از لابه لای اشتباهت یک تجربه را بیرون بکش ،قاب کن بزن به دیوار دلت.دلت را اگر محکم تر بتکانی تمام کینه هایت هم میریزد و تمام آن غصه های بزرگ و همه حسرت ها و ارزوهایت...حالا آرام،آرامتر بتکان تا خاطره هایت نیفتد تلخ یا شیرین چه تفاوت میکند؟خاطره خاطره است باید باشد باید بماند...کافی است؟نه؟هنوز دلت خاک دارد یک تکان دیگر بس است،تکاندی؟دلت را ببین چه قدر تمیز شد...دلت سبک شد؟حالا این دل جای اوست؟این دل مال اوست!همه چیز ریخت از دلت،همه چیز افتاد و حالا...حالا تو ماندی و یک دل،یک دل و یک قاب تجربه و مشتی خاطره و یک او که داشتنش جبران همه ی نداشتن هاست.