در بهاران به خویش می گویم کاش عمر گذشته بازآید

در خزانم غمی چو باده ناب فارغ از رنج هر نیاز آید

می شوم مست روزهای خزان زان همه دلبری فریبایی

جان فدای تو نقش بند وجود نفس هستی و ذات زیبائی

من تو را جویم وتو را خواهم که به غیرازتونیست منظوری

با منی آنچنان که چون جانی ای که چون جان ز چشم مستوری

من چه گویم که هرچه مست توئی بی فروغت نمود و بودی نیست

خلعت بی بدیل هستی را جز تو جانان و تارو پودی نیست