عکس های زیبای نعیمه نظام

مصاحبه با نعیمه نظام دوست

نظام‌دوست مانند اکثر نقش‌هایش شخصیت مهربان و پرجنب و جوشی دارد. با او درباره خودش و کارهایش به گفتگو نشستیم.

برای شما هم دغدغه بازیگری از دوران کودکی و مدرسه آغاز شد؟

بله؛ تقریبا برای بیشتر بازیگران این اتفاق می‌افتد. من هم از کودکی به بازیگری علاقه‌مند بودم و یادم هست که وقتی اول دبستان بودم، در تئاترهای مدرسه بازی می‌کردم. بعد‌ها که کمی بزرگ‌تر شدم، تئاترها را می‌دیدم و بعد در مدرسه اجرا می‌کردم تا این که دیپلم گرفتم و برای دوره‌های بازیگری تئاتر به تالار محراب رفتم و آنجا شروع به یادگیری بازیگری کردم.

تجربه بازی در مقابل دوربین‌ برای شما از کی و با چه کارهایی شروع شد؟

بعد از این که چند سالی در تئاتر بازی کردم، در نهایت در سال ۷۲ در طنز نوروز ۷۳ به کارگردانی حسین فردرو مقابل دوربین رفتم و سپس در کارهای دیگر از جمله ساعت خوش، پرواز ۵۷ و … حضور پیدا کردم.

خانم نظام‌دوست، وقتی مقابل دوربین رفتید تا چه حد دغدغه بازیگر شدن در شما فروکش کرد؟

اصلا فروکش نکرد، بلکه بیشتر هم شد. چون با ورودم به این حرفه تازه متوجه شدم که این عرصه چقدر بزرگ است و واقعا محدودیتی ندارد و تازه دلت می‌خواهد بیشتر و بیشتر بدانی و به چیزهای جدیدی برسی و آنها را کشف کنی، البته این کار سختی‌های خاص خودش را هم دارد.

با توجه به این سختی، هیچ‌وقت از ورودتان به این عرصه پشیمان نشدید؟

یک جاهایی چرا؛ خیلی سرخورده می‌شدم. مثلا من از سال ۷۲ در این زمینه مشغول به کار هستم، اما هیچ‌وقت دیده نشدم و تازه چند سالی است که توانایی‌های من به چشم آمده است. البته این را هم بگویم که من مدت‌ها درگیر کارهای پشت صحنه بودم و به عنوان دستیار برنامه‌ریز، دستیار لباس، منشی صحنه و … کار می‌کردم. به هر حال در این سال‌ها مسائل و مشکلات زیادی برایم پیش آمد که دچار افسردگی شدم.

چرا افسردگی؟

مثلا دقیقه ۹۰ می‌گفتند تو برای فلان کار انتخاب نشدی، در صورتی که حتی قرارداد هم بسته بودم. برای ماندن در این عرصه باید خیلی تلاش کنی و ریاضت‌های زیادی را تحمل کنی.

شما کارهای پشت صحنه را انجام می‌دادید تا به بازیگری برسید؟

نه، می‌خواستم دنیای پشت صحنه را هم تجربه کنم. آن طرف دوربین هم دنیای خاص خودش را دارد. شاید ۸۰ درصد افراد پشت صحنه قصد‌شان از کاری که انجام می‌دهند، رسیدن به بازیگری باشد‌، اما من می‌خواستم خودم را در این زمینه‌ها هم محک بزنم. هر چه جلوتر می‌رفتم، دلم می‌خواست تجربه‌های جدیدتری کسب کنم.

شما با سریال روز حسرت و نقشی که در این مجموعه داشتید بیش از پیش شناخته شدید. این مساله را قبول دارید؟

بله، البته ابتدا قرار بود نقشم در این کار پررنگ‌تر باشد، اما بعد به آن شکل تغییر کرد. در هر صورت، همان‌طور که اشاره کردید آن نقش خیلی دیده شد و پس از آن پیشنهاداتم هم بیشتر شد. این مساله را مدیون کارگردانی خوب آقای مقدم هستم.

چیزی که در بیشتر نقش‌های شما دیده می‌شود، رگه طنزی است که در بازی‌تان وجود دارد، آیا خودتان مایل هستید که بیشتر در نقش‌های طنز بازی کنید؟

شاید؛ چون این ژانر را خیلی دوست دارم و اصلا کارم را هم با بازی در نقش‌های طنز شروع کردم. البته در نقش‌های جدی هم بازی کرده‌ام و حتی نقش منفی هم داشته‌ام؛ مثل مجموعه‌های برگ و باد و پلیس جوان. اما به مرور متوجه شدم که در این‌گونه کار‌ها و نقش‌ها پذیرفته نشده‌ام. برای همین از نقش‌های جدی‌تر فاصله گرفتم و دوباره با بازی در فیلم توفیق اجباری، سعی کردم خودم را در این ژانر تقویت کنم. از طرفی، بازیگرانی که در نقش‌های جدی‌تر حضور پیدا می‌کنند هم بیشتر هستند، هم توانایی‌هایشان از من بیشتر است.

خیلی اوقات با لحن و گویش خاصی صحبت می‌کنید که بسیار هم به دل می‌نشیند.

بله؛ من اعتقاد دارم که باید نقش را مال خودم بکنم. مثلا وقتی نقش به من واگذار می‌شود، به خودم می‌گویم اگر تو جای این شخصیت بودی چه عکس‌العملی داشتی؟ و در عین حال برایش شناسنامه‌‌ای هم طراحی می‌کنم.

بیشتر سعی می‌کنم از نظر حسی به نقش‌هایم نزدیک شوم تا لایه‌های درونی آن را پیدا کنم و شاید به همین دلیل طبیعی به نظر می‌رسد لحن و گویش هم بخشی از وجود یک شخصیت است.

معمولا برای ارائه یک نقش چقدر تمرین می‌کنید؟

اگر فرصت کافی داشته باشم، حتما با آن کلنجار می‌روم تا آن را پیدا کنم اما اگر این فرصت فراهم نباشد، در حین کار به نقش نزدیک می‌شوم. البته عواملی مانند لباس، گریم، میزانسن‌ها و… در این مورد خیلی موثر هستند.

فکر می‌کنم با کارگردان هم زیاد بحث می‌کنید.

بله، دقیقا، چون می‌خواهم نقشم را تحلیل کنم و ایرادهای کارم را بدانم.

نقش سیمین در مجموعه «لطفا دور نزنیم» هم خیلی خوب دیده شد. در مورد این نقش کمی صحبت کنید.

آقای مظلومی به عنوان کارگردان نظرات خوبی در مورد این شخصیت داشتند و همین‌طور آقای آئیش. من هم سعی کردم یک شخصیت متفاوت را از این قشر به تصویر بکشم. مثلا به آقای مظلومی گفتم دلیلی ندارد سیمین دائم چای بیاورد یا نظافت کند. چون به هر حال او هم به عنوان یک انسان توانایی‌ها و نیروهای خاصی دارد. در عین حال سعی کردم سیمین شیرین و اجتماعی هم باشد.

خیلی‌ها معتقدند که در بعضی از کارها بازی‌تان به بهاره رهنما نزدیک می‌شود. این مساله را قبول دارید؟

نه، من فکر می‌کنم او سبک خاص خودش را دارد و من هم سبک خاص خودم را دارم. فقط شاید چون به لحاظ فیزیکی به هم نزدیک هستیم این حس ایجاد می‌شود. سعی نمی‌کنم از او تقلید کنم.

آیا الان به آن مرحله رسیده‌اید که نقش‌ها خودشان به سراغ شما بیایند؟

بله، خوشبختانه بعد از روز حسرت این اتفاق برایم بیشتر افتاد. مثلا اخیرا در فیلم چراغ قرمز بازی کردم که آقای غفاری، کارگردان آن معتقد بودند آن نقش فقط متعلق به من است. خوشحالم که پس از سال‌ها توانستم این جایگاه را برای خودم پیدا کنم، اگرچه هنوز راه زیادی در پیش رو دارم.

خانم نظام‌دوست، چرا در بیشتر نقش‌هایتان حس قدرت‌طلبی و ریاست دارید؟

این مساله را قبول دارم. بخصوص در نقش سیمین این نکته خیلی دیده شد، اما هرگز از روی عمد نخواسته‌ام این قدرت‌طلبی را به رخ بکشم. شاید این خود نقش‌ها هستند که باعث می‌شوند به این سمت حرکت کنم.

به نقش خاصی هم فکر می‌کنید؟

دلم می‌خواهد نقش‌های چندبعدی را بازی کنم. کشف لایه‌های مختلف شخصیت‌ها برایم مهم است.

در آینده شاهد چه کارهایی از شما خواهیم بود؟

قرار است در سریال آقای سیروس مقدم که برای نوروز شبکه یک سیما ساخته می‌شود بازی کنم. از آبان ماه هم مقابل دوربین آقای مظلومی می‌روم. این کار، یک مجموعه طنز است که قرار است هر شب از تلویزیون پخش شود.

اولین تجربه شما در این زمینه است؟

بله و فکر می‌کنم طنز جالب و جذابی باشد. از این که می‌توانم ارتباط مستقیم‌تری با مخاطبانم داشته باشم، بسیار خوشحالم. چون نظر آنها برایم خیلی مهم است.

مصاحبه را شما تمام کنید.

به نقش‌های ماندگار بسیار فکر می‌کنم و دوست دارم به مرحله‌ای برسم که اگر نبودم، مخاطبانم نبودنم را حس کنند. اگر این اتفاق بیفتد، یعنی موفق شده‌ام نیمی از راه را بروم.

منبع مصاحبه : جام جم آنلاین-محبوبه ریاستی