صفحه اصلی رمان های ایرانی و خارجی / رمان راز نیاز نوشته زهرا اسدی پاسخ 9

فصل هشتم از رمان راز نیاز نوشته زهرا اسدی

سه روز بعد خبر جا به جايي فريبرز به خانواده اش رسيد. بعد از رفتن او، تحمل لحظه هاي انتظار براي پري و دخترها سخت تر شده بود. تنها دلخوشي پري به خبرهايي بود كه از طريق ناخدا محمدي و دوست صميمي اش پروانه، همسر او به دست مي آورد. در يكي از همين مكالمه هاي تلفني، ناخدا محمدي خلاصه اي از جريان آن روز دادگاه را برايش بازگو كرد و در ادامه گفت : من مي دونستم خانوم مشتاق...، آدم دروغگو بالاخره دست خودشو رو مي كنه. خوشبختانه دادستان و قاضي، آدماي بسيار زيرك و با هوشي هستن و سوالاتي كه از گودرزي كردن چنان دقيق بود كه اونو حسابي گيج كرد. شكر خدا توي همين اولين جلسه، اين مرد اين قدر ضد و نقيض حرف زد كه تقريبا همه فهميدن داره دروغ سر هم مي كنه. خلاصه اين جلسه كاملا به نفع فريبرز و اون دو نفر ديگه تموم شد. حالا انشاالله فردا بازم قضيه بيشتر روشن مي شه.

پري بي صبرانه پرسيد : فريبرز حالش چطوره...؟ روحيه ش خوبه؟

- به لطف خدا امروز خيلي بهتر بود. در اولين فرصتي كه به دست آورد، به من سفارش كرد بهتون بگم اصلا نگران نباشين. ضمنا منم از طرف خودم و بقيه دوستان فريبرز، بهتون قول مي دم كه كاملا مراقبش هستيم. شما هيچ دلواپس نباشين.

- خيلي ممنون آقاي محمدي. ان شاالله من و فريبرز بتونيم يه جوري زحمات شما رو جبران كنيم.

- اين حرفا كدومه؟ فريبرز خيلي بيشتر از اينا به گردن من و بقيه حق داره، به خدا قسم خانوم، من از همون روز اول دلم روشن بود. به خودشم گفتم هيچ جاي نگراني نيست. گفتم همه مي دونن اين وصله ها به تو نمي چسبه. حالا هم شكر خدا داره به همه ثابت مي شه كه فريبرز يه عمر صادقانه خدمت كرده و اصلا اهل اين حرفا نيست، من ديگه بيشتر از اين وقت شما رو نمي گيرم. فردا بازم باهاتون تماس مي گيرم، گوشي رو مي دم به پروانه، مي خواد با شما صحبت كنه.

گفتگوي پري و پروانه، صميمي و بي تكلف بود. بعد از احوالپرسي ها و خوش و بش هاي معمول، پروانه گفت : ديدي پري جان، چقدر بهت مي گفتم نگران نباش. گفتم همه چيز درست مي شه...

- خدا از زبونت بشنوه، ولي تا وقتي اين قائله ختم بشه و فريبرز برگرده من نصف جون شدم. نمي دوني اين مدت چقدر به من و بچه ها سخت گذشته...!

- چرا دركت مي كنم، ولي اينو بدون كه از اين اتفاقات ممكنه واسه هر كسي پيش بياد. مهم اينه كه داره بيگناهي آقاي مشتاق ثابت مي شه. به اميد خدا حالا كه برگرده با شناختي كه ازش پيدا كردن، احترامش چند برابر سابق مي شه.

- احترامشون مال خودشون پروانه جان، اگه منم كه ديگه دلم نمي خواد فريبرز حتي يك روزم توي نظام بمونه، راستش خيال دارم به محض اومدنش، ازش بخوام تقاضاي بازنشستگي كنه. همين الانم جو اين پايگاه داره من و بچه ها رو خفه مي كنه.

- مي دونم چي مي گي. خدائيش حق داري. اگه منم جاي تو بودم شايد همين تصميمو مي گرفتم. وقتي فكرشو مي كنم بعد از بيست و هشت سال خدمت صادقانه، همچين تهمتي به آدم بزنن و همچين رفتار دور از شاني با آدم بكنن، ديگه با چه دلخوشي بازم ادامه بده؟

- به خصوص با روحيه ي حساسي كه فريبرز داره! حالا منتظرم كه انشاالله از اين دام رها بشه به محض اين كه حالش يه مقدار سرجا بياد اولين كارم اينه كه از پايگاه نقل مكان كنيم.

- فكر خوبيه...، بيشتر به خاطر آقاي مشتاق. اين طور كه بهروز مي گه، اين حادثه باعث شده كه از نظر روحي خيلي لطمه بخوره. از وقتي اومده بندر، بهروز بيشتر وقتش رو با اون مي گذرونه. مي گفت توي همين مدت كوتاه خيلي كم حرف و گوشه گير شده و بيشتر مواقع توي خودشه. به قول بهروز، حتي اگه اين قضيه به خير و خوشي تموم بشه مدت ها طول مي كشه تا آقاي مشتاق روحيه ي سابق خودشو به دست بياره.

صداي پري پس رفت : آقاي محمدي ديگه در مورد فريبرز چي مي گه ....؟

پروانه تازه متوجه شد كه نبايد بعضي از مسائل را به زبان مي آورد، دستپاچه گفت : هيچي....، خودت كه مي دوني پري جان تحمل همچين ضربه اي واسه يه مرد سخته، ولي به هر حال اتفاقيه كه افتاده و كاريش هم نمي شه كرد. اين ميون فقط تو مي توني با محبت و علاقه اي كه بهش داري، روحيه اش رو تقويت كني.

- آره مي دونم و فقط منتظرم كه اون دوباره به خونه برگرده.

- مياد انشاالله، چشم بهم بزني اين مدتم تموم مي شه و شوهرت بر مي گرده... خوب پري جان من ديگه خداحافظي مي كنم تا فردا، بازم باهات تماس مي گيرم، خيلي دلم مي خواست توي اين موقعيت پيشت بودم ولي به خاطر بچه ها ... خودت كه مي دوني؟

- آره منم گرفتار بچه هام والا فريبرز و توي اين سفر تنها نمي ذاشتم... به هرحال همينكه اونجا هواي فريبرز رو دارين يك دنيا ممنون. بازم از طرف من از آقاي محمدي تشكر كن و بچه ها رو ببوس، خدا نگهدارت.

***

منظر و منصور، با هيجان به صحبت هاي خواهرشان توجه داشتند و با علاقه ماجراي دادگاهي شدن گودرزي را دنبال مي كردند. پري با نيرويي كه انگار تحليل نمي رفت مو به مو قضايايي را كه از ناخدا محمدي شنيده بود برايشان تعريف مي كرد و مراقب بود هيچ نكته اي را از قلم نيندازد. نگين سيني چاي را به اتاق آورد و فنجان ها را مقابل آنها گذاشت. صداي زنگ در، او را به سمت هال كشيد. با ديدن كامران سلامش را به گرمي جواب داد و او را به داخل دعوت كرد. در همين موقع متوجه حضور شهاب شد و ناباورانه سلام كرد. شهاب مثل هميشه با چهره اي موقر، احوالش را پرسيد. نگين در جواب گفت : به لطف شما بد نيستم، بفرماييد تو.

صداي خوش و بش دايي منصور و كامران از قسمت پذيرايي به خوبي شنيده مي شد. در همين موقع پري نيز به استقبال شهاب آمد. بعد از دقايقي كه به احوالپرسي گذشت پري دوباره رشته كلام را به دست گرفت. انگار شرح اين ماجرا مايه تسكين اعصابش مي شد. نگين با چاي و ميوه از واردين پذيرايي كرد و بعد كنار منظر جاي گرفت. كامران آهسته پرسيد : نياز كجاست...؟

- امروز از صبح رفته بهزيستي...، پيش بچه هاي معلول.

- بهزيستي چي كار....؟!

- نياز به چيزاي خاصي معتقده... نذر كرده در صورتي كه بي گناهي بابا ثابت بشه پنج هفته جمعه ها بره اونجا به كاركناي بهزيستي كمك كنه. امروز اولين روزش بود... فكر كنم الان ديگه پيداش مي شه.

شهاب كه توجه اش به گفتگوي آرام آنها بود گفت : اگه مطمئنيد هنوز حركت نكرده من و كامران بريم دنبالش...؟

- نه زحمت نكشين، احتمالا الان تو راهه.

كامران پرسيد : از بابا چه خبر...؟

- مي بيني كه هنوز منتظريم، از هفته پيش كه بابا رفته بندر هر روز برامون يك سال مي گذره، ناخدا محمدي دوست بابام مدام مارو در جريان اتفاقات اونجا مي ذاره ظاهرا همه چيز به خصوص ضد و نقيض گويي گودرزي، نشون مي ده كه بابا اينا بي گناهن ولي نمي دونم چرا دارن جريانو اين قدر كشش مي دن! ناخدا محمدي مي گفت ممكنه تا آخر همين هفته قضيه تموم بشه...، تا ببينيم خدا چي مي خواد.

منصور كه گويا براي رفتن عجله داشت به احترام خواهرش تا آخر صحبت او سكوت كرد ولي در فرصت به دست آمده توضيح داد كه براي شام منزل خواهر شكوه دعوت دارند و بايد زودتر راه بيفتد. در حين برخاستن از منظر پرسيد : تو مي خواي بموني؟

- نه منم ديگه بايد برم، از ديروز عصر مجيد رو توي خونه تنها گذاشتم.

- پس آماده شو بريم... پري جان تو هم هر خبري از فريبرز گير آوردي ما رو مطلع كن، ضمنا هر وقت با خبر شدي كه كي مي خواد برگرده خبرمون كن همگي اين جا جمع بشيم...، خوب با من كاري ندارين...؟ نگين جان مواظب مادرت باش، از طرف من به نياز سلام برسون... شهاب جان ما هم خوشحال مي شيم هر از گاهي زيارتت كنيم، هر وقت فرصت كردي در كلبه ي ما به روت بازه... كامران تو هم همين طور... بالاخره ما هم به عنوان دايي حقي داريم.

شهاب و كامران، همان طور كه تعارفش را جواب مي دادند او را تا كنار در ورودي بدرقه كردند. كمي بعد از رفتن منصور و منظر، صداي زنگ در و متعاقب آن صداي گفتگوي نياز و نگين از درون هال شنيده شد.

- خسته نباشي، چقدر دير كردي؟

- مجبور شدم بيشتر بمونم، كلي كار بود كه بايد انجام مي شد. چه خبر؟ از بندر كسي تماس نگرفت؟

- چرا آقاي محمدي تماس گرفت، مي گفت ديروز بابا اينا دادگاه داشتن. انگار همه چيز به نفع بابا ايناست. مي گفت احتمالا يكي دو جلسه ديگه بيشتر نمونده، بعد راي نهايي اعلام مي شه.

- پناه بر خدا، بايد صبر كنيم ببينيم چي مي شه... مهمون داريم؟

- آره، غريبه نيستن، بيا تو...

سلام آرام نياز نگاه حاضرين را به سوي او كشيد.

پري گفت : خسته نباشي مادر، خيلي دير كردي، دلم داشت شور مي افتاد!

نياز بعد از احوالپرسي با كامران و شهاب به سمت مادرش برگشت : ببخش كه نگرانت كردم مامان ولي نمي شد كارا رو نصفه كاره ول كنم بيام.

- معلومه امروز خودتو هلاك كردي...! رنگ به روت نمونده!

- نگران من نباش، يه دوش كه بگيرم حالم خوب مي شه به جاي غصه خوردن واسه من، به اونايي فكر كن كه هر روز و شب اونجا كار مي كنن.

- خوب اونا ديگه عادت دارن مادر...

قيافه ي نياز حالت متاسفي پيدا كرد : آره حق با شماست مامان، بعضي از مردم ديگه به ديدن درد و رنج و حتي تحمل اون عادت مي كنن.

پري متوجه غم چهره ي او شد و همان طور كه دست دور شانه اش مي انداخت گفت : حالا خودتو ناراحت نكن، مي دونم با اين روحيه ي حساس هر وقت اين جور جاها مي ري تا يه مدت چه حالي هستي. الان بهتره بري يه دوش بگيري و بيايي شايد يه كم حالت سر جا بياد.

با رفتن نياز، كامران پري را به بهانه اي به آشپزخانه كشاند و گفت : خاله، ما داشتيم مي اومديم سر راه يه مشت خرت و پرت خريديم كه توي صندوق عقب ماشينه، اجازه مي دين بيارمشون تو...؟

- چي رو مي خواي بياري تو؟!

- صبر كنين ميارم خودتون ببينين.

ديدن نايلون هاي حاوي گوشت، مرغ و ماهي، پري را بيشتر متعجب كرد.

- كامران... اينا ديگه چيه؟! چرا اين كارو كردين خاله...؟!

كامران بسته ها را روي ميز آشپزخانه گذاشت و گفت : من بي تقصيرم خاله....، اگه مي خواين كسي رو دعوا كنين، اون شهابه، چون پيشنهاد اون بود.

- ولي تو نبايد مي ذاشتي اين كارو بكنه، اونم اين همه !

- گفتم كه من بي تقصيرم، اينم از اخلاق عجيب و غريب اين پسر عموي ماست كه يا چيزي نمي خره يا زياد مي خره. فكر نكنين بار اولشه....، ما هم از اين دردسرا باهاش زياد داريم.

لحن به ظاهر اعتراض آميز ولي در واقع تشكر آميز پري، نگين را كه مشغول گفتگو با شهاب بود ساكت كرد : شهاب جان چرا اين قدر زحمت كشيدي...؟

- كدوم زحمت؟ من كه كاري نكردم...

- ديگه مي خواستي چي كار كني...؟ باور كن لزومي نداشت اين جوري به زحمت بيفتي.

- اگه منظورتون اين چيزاي ناقابله، فقط واسه اينكه زحمت خريد كردن از دوش شما برداشته بشه، خريده شده.

- آخه اين همه...! مگه ما چقدر مصرف داريم كه شما اين همه مرغ و ماهي و گوشت خريدي؟!

نگين ناباور پرسيد : شما واقعا واسه ما خريد كردين؟!

شهاب از جا برخاست : اگه قراره براي اين كار مواخذه بشم بهتره برم و ديگه اين ورا پيدام نشه، چون معلومه هنوز منو به عنوان يكي از افراد فاميل قبول ندارين.

پري گفت : اگه مي خواي بري و واسه شام نموني بهتره تمام اين چيزا رو دوباره بذاري تو ماشين، چون ديگه نه من نه شما.

كامران گفت : كجا شهاب جان؟ بعد از چند روز تازه ما يه وقتي گير آورديم با اين دختر خاله نازنين بشينيم يه كم اختلاط كنيم، مي خواي مارو برداري ببري؟

پري كه از بي پروايي او خنده اش گرفته بود، خودداري كرد و گفت : مگه من مي ذارم شما برين، حالا كه اين همه به زحمت افتادين بايد شام پيش ما باشين.

شهاب در جايش نشست و گفت : منكه از اولشم حرفي نداشتم. من مطيع اوامر شمام.

پري گفت : پس تا شما مشغول صحبت هستين من برم يه چيزي درست كنم بيارم.

همزمان نياز ميان در گاه پذيرايي پيدايش شد. چهره اش شادابتر از قبل به نظر مي رسيد. لباس راحتي به تن داشت و با حوله كوچكي موهايش را بالاي سر جمع كرده بود.

كامران بعد از خوش و بشي با او، رو به نگين كرد و گفت : راستي، عكس اون هنرپيشه خارجي رو كه مي خواستي برات پرينت گرفتم توي ماشينه، بيا بريم نشونت بدم.

با رفتن آنها، براي لحظاتي سكوتي سنگين بر محيط سايه انداخت و نياز دنبال بهانه اي براي شكستن آن مي گشت، به طرف پنجره رفت. صداي زوزه ي بادي كه در لا به لاي شاخ و برگ درختان اطراف منزل مي وزيد به خوبي شنيده مي شد. گوشه اي از پرده را كنار زد و نگاهي به فضاي تاريك بيرون انداخت : پيداست امسال زمستون سردي در پيش داريم...!

شهاب گفت : براي شما كه به آب و هواي اين جا عادت ندارين اولين زمستون سخت مي گذره.

- به خصوص با اين اوضاع كه فضاي خونه غمگين و دل گرفته ست.

- حق با شماست، من اين دل گرفتگي رو چهار سال توي زمستوناي هلند تجربه كردم.

نياز انگار با خودش حرف مي زد، آهسته تر از قبل گفت : چهار سال...! نمي دونم اگه به جاي شما بودم مي تونستم تحمل كنم يا نه!

- خوشحالم كه جاي من نبودين، به خصوص با اين روحيه اي كه دارين.

- ولي تازگي فهميدم حتي آدماي حساسم مي تونن صبور و متحمل باشن! مثلا همين اتفاقي كه واسه ي خانواده من پيش اومد. اگه قبلا كسي از م مي پرسيد، اگه يه روز ببيني پدر تو زندوني كردن چه حالي مي شي؟ بدون شك مي گفتم، مطمئن كه از غصه دق مي كنم. اما الان تقريبا سه هفته ست كه باباي منو باز داشت و زندوني كردن ولي من هنوز زنده م و دارم زندگي مي كنم!

- اين نيروي اميده كه شما رو سر پا نگه داشته. انسان در بدترين شرايط نبايد اميدشو از دست بده. ضمنا صبور بودن يكي از بهترين خصوصيات يه آدمه...، هر چند در وجود شما خصايل خوب زياد هست.

قيافه ي غمگين نياز به سرخي شرم رنگ گرفت، آهسته گفت : شما لطف دارين... راستي هنوز فرصتي پيش نيومده كه به خاطر هديه عالي تون از شما تشكر كنم. از كجا مي دونستين من از طرفداراي پر و پا قرص حافظ هستم...؟

شهاب با خودش فكر كرد چه ماهرانه مسير صحبتو عوض كرد!

- نمي دونستم ولي از اون جايي كه خودم ارادت خاصي به شيخ شيراز دارم اون هديه رو تقديم كردم.

- لطف بزرگي كردين. هديه شما توي اين مدت واسه من حكم يه دوست ناصح و فهيم رو داشت كه با كلامش منو تسكين مي داد.

- خوشحالم كه به درد خورد.

ورود ناگهاني پري خلوت آنها را بهم زد : نياز جان تلفن كارت داره، گمونم از هم كلاساي دانشگاهت باشه.

- نگفت كيه؟

- چرا...، مثل اينكه اسمش رويا بود.

با شنيدن اسم رويا چهره اش حالت ناراحتي پيدا كرد. به خصوص كه بعد از آشنايي با او بارها سعي كرده بود مانع از صميميت ما بين بشود اما اصرار و سماجت رويا هر بار راه مخالفت را بر او مي بست. خودش هم نمي دانست چرا اين دختر با رفتار مرموز و گفتار عجيب و غريبش مايه ترس و وحشتش مي شد!

با رفتن نياز پري مبل مقابل شهاب را انتخاب كرد : چقدر خوب شد كه شما اين جايين، اين اواخر وقتي شبا تنها هستيم تحمل فضاي خونه خيلي سخت مي شه. بچه ها اين قدر غمگين مي شن كه حتي ميل به خوردن غذا هم نشون نمي دن.

- مي دونم اين مدت در غيبت جناب مشتاق چقدر به شما و بچه ها سخت گذشته. اميدوارم ايشون هر چي زودتر برگردن و شما رو از تنهايي در بيارن.

پري نفسي كه بيشتر شبيه ناله بود بيرون داد : خدا كنه... ولي مي دونم حتي وقتي كه برگرده تا مدت زيادي اون روحيه ي سابقو نداره و ما بايد خيلي رعايت حالشو بكنيم. مي دوني شهاب جان، براي آدمي كه تمام عمرش با آبرو زندگي كرده و هيچ وقت از ترس آبروش قدم خطايي برنداشته، سخته كه اين ضربه رو تحمل كنه. من شوهرمو مي شناسم و مي دونم حتي اگه قضيه به خوبي و خوشي هم تموم بشه و حتي ازش عذرخواهي هم بكنن، داغ اين تهمت واسه ي هميشه روي قلبش باقي مي مونه.

- مي فهمم چي مي گين. براي يه مرد تحمل همچين حادثه اي خيلي سخته، اما وجود شما و بچه هاي خوبتون مي تونه مرهم خوبي واسه ي اين زخم باشه. شما بايد كمكش كنيد كه زودتر اين ماجرا رو فراموش كنه.

- راستش همين خيالو دارم. بعضي شبا تا دير وقت به اين فكر مي كنم كه چي كار بايد كرد كه اين دوران واسش راحت تر و سريعتر بگذره؟ اين چند وقته خيلي با خودم فكر كردم، راستش خيال دارم ازش بخوام در خواست بازنشستگي بده. ديگه موندن تو اين پايگاه فايده نداره. مي خوام بهش پيشنهاد كنم توي اين مدت يعني تا وقتي خونه ي خودمون حاضر بشه، يه جايي رو رهن كنه كه از پايگاه بريم. حقيقتش اين چند وقته، حرف مردم ديگه واسه من و بچه ها روحيه نذاشته. بدي كار اين جاست كه توي اين پايگاه هيچ كس شخصيت واقعي فريبرز رو نمي شناسه و بعد از اينم مردم فقط در حد شايعاتي كه شنيدن در موردش قضاوت مي كنن... بهر حال فريبرز دو سال ديگه بازنشست مي شه پس فرق زيادي برامون نمي كنه. هر چه زودتر از اين جا بريم زودتر مي تونيم روي پاي خودمون بايستيم.

- اتفاقا فكر خوبيه، همين عوض شدن محيط زندگي مي تونه كلي توي روحيه ي شما، جناب مشتاق و بچه ها تاثير بذاره...، اگه دوست داشتين من مي تونم براتون يه آپارتمان خوب و راحت پيدا كنم. هر وقت تصميمتون قطعي شد يه تماس با من بگيرين.

- دستت درد نكنه، اول بايد صبر كنيم فريبرز برگرده ببينم اون چي مي گه، بعد تصميم بگيريم.

- درسته، بهر حال من منتظر تماس شما هستم.

نياز با سيني محتوي فنجانهاي چاي وارد شد و گفت : مامان ماكارونيا پخته، موادش رو باهاش مخلوط كنم؟

- من اين كار رو مي كنم، تو بشين يه چايي بخور خستگيت در بره....! راستي سر و صداي بچه ها نمي ياد كجا رفتن؟

- دارن با كامپيوتر بازي مي كنن، اگه كاري دارين صداشون كنم...؟

- نه، بذار تا حاضر شدن شام سرگرم باشن..... نمي خواي بشيني مادرجون؟

- اول برم يه سالاد درست كنم.....

- قرار نبود اين همه به زحمت بيفتين.

نگاه نياز به شهاب افتاد : اختيار دارين هيچ زحمتي نيست، امشب با اومدنتون ما رو خوشحال كردين....

صداي دوباره زنگ تلفن او را از ادامه صحبت منصرف كرد. با شتاب به هال برگشت. صداي سر حالش كه با خوشحالي مي گفت« سلام مهران جان، حالت چطوره؟» در فضاي منزل پيچيد. پري با عجله خود را به او رساند. قبل از هر صحبتي با علم و اشاره به او فهماند كه حرفي از ماجراي پدرش به ميان نكشد. بعد از احوالپرسي و خوش و بش هاي معمول، خواهر و برادر كمي در اطراف مسايل ديگر هم حرف زدند. نياز كه مي ديد مادرش بي تاب در انتظار نشسته، ادامه صحبت را كوتاه كرد و به دنبال خداحافظي گوشي را به او سپرد. نگين هم دقايقي بعد به جمع آنها اضافه شد. نياز درست كردن سالاد را به او محول كرد و خودش مشغول رو براه كردن ماكاروني شد.

شام در محيطي دوستانه و صميمي صرف شد.. كامران خوش سر و زبان تر از هميشه، مدام سر به سر بقيه مي گذاشت. شوخي هاي او لطف غذا خوردن را بيشتر مي كرد. در بين صحبت ها وقتي چندمين چنگال از ماكاروني را به دهان گذاشت و با لذت خورد، پرسيد : اين ماكاروني دست پخت تو بود نياز ....؟

- تقريبا چطور مگه؟

- هيچي مي خواستم بگم بيچاره شوهر آينده ت كه مجبوره دست پخت تو رو تحمل كنه.... به زور از گلو پايين مي ره!

نياز ناباورانه نگاهي به بقيه انداخت : كامران راست مي گه...؟ ماكارونيش بد شده؟!

بقيه موذيانه مي خنديدند. شهاب گفت : به نظر من كه همه چير عاليه....، كامران داره سر به سرتون مي ذاره.

نياز به شوخي اخم هايش را در هم كشيد : باشه، حالا كه اين طور شد يكي طلبت، دوباره كه از دست پختم محرومت كردم اونوقت قدر عافيتو مي دوني.

- تو رو خدا هر تهديدي مي خواي بكن فقط تهديد شكمي نكن، من تو اين مورد خيلي ضعف دارم.

نگين گفت : چه خوب، پس بالاخره يه نقطه ضعف ازت گير آوردم.

- حالا بيا و درستش كن. واي به حال اون كسي كه نقطه ضعف دست خانوما بده، ديگه روزگارش سياست.

پري گفت : ناراحت نباش خاله جون، خودم اين جا هواتو دارم.

نگين داشت مي گفت « خدا شانس بده....» كه صداي آهنگين تلفن همراه شهاب، او را دعوت به سكوت كرد. چهره شهاب كنجكاو به نظر مي آمد : الو ... بفرماييد.... سلام. شب بخير، حالت چطوره؟

نگاه مشكوك نگين ابتدا به كامران و سپس به نياز كه ظاهرا سرگرم خوردن سالاد بود افتاد. در همان حال به ادامه صحبت شهاب گوش مي داد : ممنون، من خوبم... نه الان منزل نيستم چطور مگه...؟ مي خواي ببريش بيمارستان؟! مگه چي شده؟... خوب اگه فقط تب داره، مي توني بهش قطره تب بر بدي. اگه تا فردا صبح بهتر نشد خودم ميام مي برمش پيش متخصص اطفال. ناراحت نباش، ممكنه تبش از سرماخوردگي باشه.... حالا چرا داري گريه مي كني؟ خوب بچه مريض مي شه... نگران نباش، فعلا يه تب بر بهش بده... باشه، باشه من تا يه ساعت ديگه ميام اونجا اگه تبش پايين نيومده بود مي بريمش دكتر، خوبه؟... ولي بازم مي گم لزومي نداره اين همه نگران باشي، آره مي دونم چه حالي داره اما مطمئنم چيزي نيست. با اين حال واسه اينكه خيالت راحت بشه مي ريم به دكتر نشونش مي ديم. كار ديگه اي نداري... پس فعلا خداحافظ... باشه سر ساعت ده منتظرم باش.

ظاهرا مكالمه تلفني شهاب همه را كنجكاو كرده بود. پري پرسيد : مشكلي پيش اومده؟

شهاب تلفن همراهش را در جيب كتش جا داد و گفت : نه مشكل خاصي نيست، ولي با عرض معذرت من بايد يه كم زودتر از حضورتون مرخص بشم.

در حالي كه با دستمال دهانش را پاك مي كرد از پشت ميز برخاست : دستتون درد نكنه، شام امشب عالي بود.

بقيه نيز به تبعيت از او بلند شد. پري پرسيد : با اين عجله....؟ لااقل شامتو تموم كن.

- ممنون به اندازه كافي خوردم. راستش خيلي دلم مي خواست فرصتي بود تا بيشتر در خدمتتون باشم ولي ناچار بايد برم.

- آخه اين جوري كه خيلي بد شد.

نياز گفت : اشكال نداره مامان، ظاهرا پاي سلامت يه بچه در بينه....، اين جور مواقع آدم نبايد تعلل كنه. شما بهتره حركت كنين آقا شهاب.

- ممنون كه وضعيت منو درك مي كنين. بهر حال بايد ببخشيد كه اين جوري شد. كامران تو ميايي سر راه برسونمت يا فعلا هستي...؟

- تو برو... من حالا حالاها اينجام.

- خوب پس همگي خداحافظ... بازم براي همه چيز ازتون ممنون! شبتون بخير.

بعد از بدرقه او همه به سر ميز شام برگشتند. نگين طاقت نياورد و با كنجكاوي پرسيد : كامران تو مي دوني قضيه اين تلفنه چي بود ؟

- والا دروغ چرا...؟ اين شهاب اونقدر مرموز و تو داره كه حتي منكه باهاش بزرگ شدم سر از كارش در نميارم، ولي اينو مي دونم هر چي كه هست پاي يه زن در بينه! اونم يه زن جوون و خوش صدا!

نگين با حساسيت پيدايي گفت : حالا هر چي كه هست مبارك صاحابش باشه، تو چرا داري ذوق مي كني؟

كامران لبخند زنان گفت : من غلط بكنم بخوام ذوق كنم، در مقابل شما سگ كي باشم نگين خانم؟

نگين پشت چشمي برايش نازك كرد : خوبه كه حنات پيش من يكي ديگه رنگي نداره، من اگه تو رو نشناسم به درد لاي جرز مي خورم.

لبخند پري پشت لبهايش پنهان بود آنها هنوز داشتند با هم يكي به دو مي كردند، بعد از نگاه خيره اي به به ليوان نوشابه اش نظري به هر دوي آنها انداخت و از فكرش گذشت.« انگار كار علاقه بين اين دو نفر بالا گرفته!؟ »